شعر من

**javad** Fri Dec 04, 2009 8:33 am

شعر من طغیان اندوه من است...........آتشی از رنج انبوه من است
دل چو طوفانی و در هم می شود......کار شعر آن دم فراهم می شود
شعر دستم را چو می گیرد به دست .........می برد آنجا که دل خواه من است
آشنای درد های کاریم.......شاهد شب زنده داریم
همزبان لحظه های بی کسی.......همسفر با غربت و دل واپسی
چون به کوی آشنا سر می کشد.....هستی خود را در آتش می کشد
این چنین شعرم خدایی می شود......بال پرواز و رهایی می شود