مبااااااااااااااااارکه

جشن سَده، یکی از جشن‌های همگانی ایران کهن، در آغاز شامگاه دهم بهمن برابر با آبان روز از بهمن ماه با افروختن هیزمی که مردمان، از پگاه بر بام خانه خود یا بر بلندی کوهستان گرد آورده‌اند، آغاز می‌شود. جشن سده یک جشن ملی ایرانیان است و به هیچ دین و مذهبی مربوط نیست.
جشن «سَـدَه» بزرگ‌ترین جشن‌ آتش و یکی از کهن‌ترین آیین‌های شناخته شده در ایران باستان است. در این جشن در آغاز شامگاه دهم بهمن‌ماه، همه مردمانِ سرزمین‌های ایرانی بر بلندای کوه‌ها و بام خانه‌ها، آتش‌هایی برمی‌افروخته و هنوز هم کم‌وبیش بر می‌افروزند. مردمان نواحی مختلف در کنار شعله‌های آتش و با توجه به زبان و فرهنگ خود، سرودها و ترانه‌های گوناگونی را خوانده و آرزوی رفتن سرما و آمدن گرما را می‌کنند. همچنین در برخی نواحی، به جشن‌خوانی، بازی‌ها و نمایش‌های دسته‌جمعی نیز می‌پردازند
حضرت فردوسی :

بر آمد به سنـــگ گران سنـگ خرد		هم آن و هم این سنـگ گردید خرد
فروغی پـــدید آمد از هر دو سنگ		دل سنگ گشت از فروغ آذرنـــــگ
جهــــاندار پیش جهان آفریــــن		نـــیایش همی کرد و خواند آفرین
که اورا فـــروغی چنین هدیه داد		همین آتــــــش آن گاه قبله نهاد
یکی جشن کرد آنشــب و باده خورد		ســــده نام آن جشن فرخنده کرد

به زبون ساده یعنی تو ایران میگن اولین بار آتش این موقع ساخته شدا