شعری طنز گونه

کـــره ای گــفــت بـــه بابای خرش** پــــدر از هـــمـــه جــا بـی خبرش
وقـــت آن اســــت بــــرای پســرت** ایـــــن الاغ نـــــــرّه ی کــــره خــرت
مــاده ای خـــوشگـل و زیـبا گیری** تـــو کــه هر روز به صحرا میری
وقـــت آن اســت کـه زن دار شـوم** ورنـــه از بـــی زنـــی بــیمار شوم
پـــدرش گــفــت کــه ای کـره خَرَم*** ای عــزیـــز دل بـــابــــا ، پــســرم
تـــو کـــه در چــنــتــه نداری آهی ** نـــه طــویـــلــه ، نه جُلی نه کاهی
تـــو کـــه جــز خـوردن مال پدرت** پـــــــدر نـــــــرهّ خـــــر دربــــدرت
هـــیـــچ کـــار دگــری نیست تورا** یک جو از عقل به سر نیست تورا
به چه جرأت تو زمـن زن طـلــبی** بـــاورم نـیــست کـــه ایـنقدر جَلبَی
بـــایـــد اول تـــو بــگـیـری کاری** بــهـــر مــــردم بــبـــری تــو باری
بعـد از آن یک دو تا پالان بخـری** بـهــر آن کُــرّه خـــوشگـــل بـبـری
یک طــویــلـه بکنی رهن و اجار** تــا کــه راضــی شــود از تو آن یار
بـعــد بـایــد بـخری رخت عروس** بـهـر آن مـاده خــر خـوب و ملوس
جُـــلـی از جــنـــس کــتـــان اعلا** روی جُـــل نـقــش و نـگـاری زیـبـا
بــعـــد بـــایـــد بـــکـــنی گلکاری** بــهــر مــاشـیـن عروس یـک گاری
وقــتی ایـــنـهــا بـــشـــود آمــاده** بــعـــد از ایـــن زنـــدگــیـــّت آغـازه
می بــری مـــاده خــرت را حجله ** بــا تـــأنــی نَـکــه بـــا ایـــن عـجـله
بــشـنــو ایــن پــنــد زبابای خرت** پــــــدر بـــــا ادب و بــــا هــــنـــرت
تــا کـــه اســبــاب مــهــیــا نشود** موسم عــقــد تــو بــر پا نشود
پــس از امــروز بــرو بر سرِ کار** تــا نـــهـــنـــد آدمـــیـــان پــشتت بار