غزلي از حافظ

**mahyar** Fri Mar 12, 2010 5:17 pm

من كه باشم كه برآن خاطر عاطر گذرم
لطفها ميكني اي خاك درت تاج سرم

دلبرا بنده نوازيت كه آموخت بگو
كه من اين ظن به رقيبان تو هرگز نبرم

همتم بدرقه راه كن اي طاير قدس
كه دراز است ره مقصد و من نو سفرم

اي نسيم سحري بندگي من برسان
كه فراموش مكن وقت دعاي سحرم

خرم آنروز كزين مرحله بر بندم بار
وز سر كوي تو پرسند رفيقان خبرم

حافظا شايد اگر در طلب گوهر وصل
ديده دريا كنم از اشك و درو غوطه خورم

پايه نظم بلندست و جهانگير بگو

تا كند پادشه بحر دهان پر گهرم