دوش(شعرازشهریار)

دوش گیسوی تو را ریخته دیدم بر دوش
خاطر آشفته ام امشب ز پریشانی دوش

عجب از رشته ی عقلی که نپیچد در پای
زان سیه سلسله گیسوکه توداری بردوش

گردش جام ازل گر صفت نرگس توست
مگر از خواب ابد چشم بمالد مدهوش

آب چون آتش می خواهم ودر دیده کنم
باد اگر آوردم خاک ره باده فروش

گرچه درویشم ومسکین،تودرآغوش من آی
تا مرا دولت پاینده کشد در آغوش

به شب وصل تو آفاق خبر خواهم کرد
به دف وچنگ ونی وغلغله ی نوشانوش

من اگر تار سر زلف تو گیرم در چنگ
تار در ناله رود،چنگ درآید به خروش

گر دلت سنگ بخوانم،نزنم نیش زبان
تشنه جز سنگ نبیند به دل چشمه ی نوش

شهریار غزلم شهره چو ماه وخورشید
گفتم این نغز غزل تا چه پسندد شیدوش